Έχει το παιχνίδι όριο ηλικίας;

“…oι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε….γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε…” Oliver W.Holmes

Το παιχνίδι παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού ήδη από τη βρεφική ηλικία. Σ’αυτό το ηλικιακό στάδιο το παιδί γνωρίζει το σώμα του και δοκιμάζει τις λειτουργίες του, ενώ μεγαλώνοντας και αποκτώντας τον έλεγχο αυτών των λειτουργιών, αποζητά δυσκολότερες δοκιμασίες. Όταν το παιχνίδι πλέον εμπεριέχει ήχους, λέξεις ίσως και αντικείμενα, τα οφέλη του αφορούν άλλους τομείς της ανάπτυξης του παιδιού.
 

Πιο συγκεκριμένα και ενδεικτικά:

-απόκτηση και ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων και ικανοτήτων,

-απόκτηση νέων γνώσεων,

-ανάπτυξη ηθικής συμπεριφοράς μέσω της τήρησης των κανόνων του παιχνιδιού,

– υιοθέτηση συμπεριφορών και συνήθειων του πραγματικού κόσμου,

-τρόπος ελεύθερης έκφρασης συναισθημάτων,

-υπευθυνότητα,

-ευχαρίστηση,

-επικοινωνία και επαφή του κόσμου στο σύνολό του.

Όλοι μας γνωρίζουμε πως το παιχνίδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό στη ζωή των παιδιών. Όλοι, είτε γνωρίζοντας τα ουσιαστικά οφέλη του παιχνιδιού είτε θεωρώντας πως το παιχνίδι είναι ένα απλό διάλειμμα, ενθαρρύνουμε τα παιδιά να παίζουν.
 

Τι γίνεται όμως με τους ενήλικες;

Ο ενήλικας άνθρωπος έχει ανάγκη από το παιχνίδι. Μάλιστα το επιδιώκει καθημερινά για να ξεφύγει από την ρουτίνα της καθημερινότητάς του και γιατί όχι; Να κερδίσει! Όλοι παίζουμε! Πόσες φορές πιάσαμε τους εαυτούς μας να αποζητούμε ερωτικά παιχνίδια ή παιχνίδια φαντασίας, και πόσες φορές ακόμα αποζητούμε παιχνίδια σκέψης ή παιχνίδια γλώσσας. Το ενήλικο παιχνίδι, υπόσχεται νίκη, και αυτή η νίκη είναι η κινητήριος δύναμη των σκέψεων και κατ’ επέκταση, των συναισθημάτων μας (η σκέψη παράγει συναίσθημα). Το ενήλικο παιχνίδι χαρακτηρίζεται από ένταση λόγω του αβέβαιου αποτελέσματος. “Είμαι ικανός να νικήσω; Πάντως θα κάνω τα πάντα γι’αυτό!” 

Τα κοινά σημεία του ενήλικου και του παιδικού παιχνιδιού είναι πως και τα δύο “ηλικιακά παιχνίδια” είναι μέσα επικοινωνίας και έκφρασης. Επίσης, τηρούνται κανόνες ηθικής συμπεριφοράς. Όποιος καταπατήσει αυτούς τους κανόνες είναι ο περιβόητος “ζαβολιάρης” και βγαίνει από το παιχνίδι. Ακόμα και οι ενήλικες δεν αντέχουμε να μην μας παίζουν!

Ναι! Σαν ενήλικες δεν παίζουμε πάντα ηθικά και έντιμα! Αλλά ίσως αυτό έχουμε ανάγκη ξεφεύγοντας από την καθημερινότητά μας! Εξάλλου η λεπτότητα και η αισθητική παραμένουν και επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, δηλαδή την ένταση, τη νίκη, την ευχαρίστηση και την εκτόνωση. Όλο μας το σώμα συνεισφέρει σ’αυτό. Οι κινήσεις, η γλώσσα, οι εκφράσεις και πολύ περισσότερο, η αρμονική συνύπαρξη όλων αυτών.

Το παιχνίδι (παιδικό-ενήλικο) προσφέρει συμβολισμό και μαγεία σε μιαν άλλη πραγματικότητα και με άλλους ρόλους. Είναι, λοιπόν, άδικο μεγαλώνοντας να αφήνουμε αυτήν την παράλληλη μαγική πραγματικότητα. Όσο περίεργο και να φαντάζει μας έχει και την έχουμε ανάγκη…γιατί σ’εκείνη λείπει ο ήρωας της και σ’εμάς η μαγεία!