“Όλοι μας έχουμε προβλήματα…”

Προβλήματα…μία λέξη σχεδόν απαγορευμένη στις μέρες μας. Ζούμε σε μία εποχή με το μότο “Να περνάς καλά!”. Τί σημαίνει όμως το “να περνάς καλά;”! Μία υποχρεωτική ευτυχία, γιατί είναι ταμπού η δυστυχία; Μπορεί ναι…μπορεί και όχι! Το σίγουρο είναι πως η ζωή στην πλειοψηφία της είναι εμπόδια, παρά χαρές.

Η καθημερινότητα από μόνη της είναι άκρως απαιτητική για τον καθένα από εμάς, με αποτέλεσμα, να μην έχουμε άλλα αποθέματα ώστε να μπορούμε να ακούμε με υπομονή και την καθημερινότητα του άλλου. Αυτό είναι μία πραγματικότητα, αλλά όχι μία δικαιολογία. Όλοι έχουμε ανάγκη να μοιραζόμαστε ό,τι μας βαραίνει με τους γύρω μας, συνεπώς, την ίδια ανάγκη έχουν και οι γύρω μας. Παρόλα αυτά, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ αν είμαστε επαρκείς ακροατές; Ακούμε ή υποκρινόμαστε ότι ακούμε; Αν μία φίλη μας, μας πει κλαμένη ότι χώρισε, θα ακούσουμε ή βιαστικά θα αποκριθούμε “Έλα, μωρέ θα σε πάρει τηλέφωνο σύντομα!”; Αν ένας συγγενής μας σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, όντας σε καταληκτικό στάδιο, μας πει πως δεν θα προλάβει να δει την κόρη του νυφούλα, θα ακούσουμε ή θα τον διακόψουμε και με τρεμάμενη φωνή θα πούμε ” Μη λες χαζά, θα προλάβεις!”;

Έχουμε μάθει να μην ακούμε και το χειρότερο να λέμε ψέματα! Αθώα για πολλούς, ωστόσο παραμένουν ψέματα. Μάλιστα, πολλοί από εμάς θα πούμε πως το κάνουμε για να προστατέψουμε τα άτομα που έχουμε απέναντί μας, αλλά είναι πράγματι έτσι; Ή μήπως τα ψέματα βγάζουν εμάς από την δύσκολη θέση του να μην ακούμε ένα κοντινό μας πρόσωπο να κλαίει χάνοντας κάτι που αγαπάει (λ.χ. τον σύντροφό του, την ζωή του). Είναι πιο απλό να κρύψουμε την αλήθεια. Παρόλα αυτά, δεν έχουμε σκεφτεί πόσο δύσκολο είναι τελικά για το άτομο απέναντί μας. Ούτως ή άλλως τα βιώματα δεν δύνανται να μοιραστούν. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τί πέρασε ή τί περνάει ο άλλος παρά μόνο να “βιώνει” την εμπειρία από δεύτερο χέρι μέσα από τις αφηγήσεις του άλλου. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την δική μας (παραπάνω) στάση, απομονώνει το άτομο. Δεν ξέρει πώς να μοιραστεί τις σκέψεις του και πού να βρει ενεργό και αληθινό ακροατή.

Ο κάθε άνθρωπος μέχρι και την τελευταία στιγμή που αναπνέει έχει ανάγκες, επιθυμίες και συναισθήματα. Η μόνη διαφορά σε κάθε φάση της ζωής του είναι πως, ίσως, δεν έχει κάθε φορά τις ίδιες δυνατότητες να τα εκφράσει όλα αυτά με τον κατάλληλο τρόπο. Εμείς ωστόσο θα πρέπει να είμαστε εκεί και να ακούμε, και πολλές φορές ίσως αυτό να είναι αρκετό. Προσπαθώντας να καταπνίξουμε τη δική μας ανάγκη αποφυγής των “ξένων” προβλημάτων, δίνουμε αξία σε αυτά που έχουν αξία για τα αγαπημένα μας πρόσωπα και θέλουν να τα μοιραστούν μαζί μας. Έτσι, καλύπτουμε διάφορα κενά μέσα τους. Ας μην ξεχνάμε…πως ίσως κάποτε να τους χρειαζόμαστε κι εμείς κατά τον ίδιον τρόπο!

“Να είσαι καλός ακροατής. Τα αυτιά σου δεν πρόκειται ποτέ να σε μπλέξουν σε φασαρίες.” Frank Tyger